1940 жылдардың соңында бір геологиялық экспедицияның тұрақты базасында көпшілік әжетханасы өте лас болатын Бұл үйреншікті нәрсе еді.
Осы жерге басқа экспедицияның құрамында бұрынғы ақсүйектер тұқымынан бір белгілі кісі келетін болды. «Біз шыдап жүрміз ғой, ана ақсүйек не істер екен»- деп геологтар әзілдесті.
Ал сол «ақсүйектің» істегенініне барлығы таң болды, себебі, ол жайменен шелекпен су алып, әжетхананы тап-таза етіп жуып шықты. Кір мен ласты жинау ұят емес, ал нас жерде тұру ұят екенін білетін бұл нағыз ақсүйекке тән қасиет еді.